Seribu Penghargaan Buat Mereka Yang Sudi...

BLOG ENTRI RENCAM DARIPADA AKU... JEMPUT KE SANA YE..

Khamis, 27 Januari 2011

Mad.. Laghiiii..!!!

Aku nok balik ke jaman aku bebudok kome... 

Antan Piah, Kama, Antan Ndu ngan Intan udoh naik ghenyang nunggu aku di laman ghumoh. Aboh pulok lambat beno la pegi ke Kagheinye (Karai). Ape baatannye lengoh yaamat dienye. Ate, mun die idok bedungkei lagi... mane ghope aku nok ngikut kawan-kawan aku ta... Aboh idok bagi aku ngelewor kelilien kampung. Nanti ade la oghang kampung yang ngadu.. Ngate keme mencughi buoh kayu deme... Pade heinye, keme bukan cughi pun. Idok ade niat sekumit pun kome. Keme bukan cughi... keme ambik je... hihihi..

Ati mole nok maghoh ne... Ninnnn je mate aku nengok oghang tue tu.. Mun sebab di die aku tinggei di deme... siap la aboh. Idok aku nok kawan ngan aboh doh ! Jangan gatei-gatei nok sughuh aku ke kedei meli belacan ke, meli cerut die ke, meli itu meli ini.. Idok gatei aku. Nengok la !!!   

Aku keluorkan kepale aku yang banyok kutu tu ikut celoh tingkap. Aku bagi isyaghat ngan muncung molut aku ke deme. Aku sughuh deme nyorok dulu. Mungkah la deme menyorok balik pokok deghoyan beso yg dekat ngan laman aku. Ade juge yang nyorok balik kayu-kayu api yang disusun tinggi di bawoh ghumoh . Haaa.. Udoh sohh... Aku cek aboh kat dapor. Aku dengor aboh belabun ngan emok, " Udoh bedungkei kawan si Samad tu yak ? ". " Deme tu mun udoh bekawan, satu kampung deme ngelewor. Kaco betui...", kate di aboh. Aku senyum. Oghang tue ni senang je nipu deme ghopenye...

Aboh pegi ke bawoh ghumoh.. cekoh besika tuenye, pahtu negok ngale ke kelo. Ke Kaghei la tu... Aku cepat-cepat capei lestit(lastik la tu...)...  neghokam ke tangge. Ngan tige kali lompat je aku udoh sampei ke bawoh. Mok beletio... tapi aku idok hajabkan langsung. Idoknye ngape... mok baik. Mok cume beletio tu... Mok idok peghonoh pukui aku. Jangan aboh... Mun kalo aku degei... memusien la kepale aku disepoknye... benkieng yaamat aboh ta... 

Sekaghang musim buoh. Ghambutan, lansat, manggeih ngan deghoyan jadi sungguh. Tapi keme cadangnye bukan nok nyaghi sume mende tu... Keme nok melestit bughong. Bughong seghindit banyok. Itu la yang keme nok hambat tu. Kununnye la... Keme nuju ke kelo kampung. Ade la dalam 10 menit, keme sampei ke ghumoh Pak Megat ( bulih pakei name betui die kat sini kot..). Keme tengok pokok jambu batu Pak Megat lebat betui buohnye. Dalam kampung aku, cume di ghumoh Pak Megat je ade buoh jambu tu. Tetibe je peghut jadi lapor bile nengokkan jambu yang tengoh masok ghanum ta...

Antan Piah cadangkan keme mintok kat Pak Megat. Keme idok beghani ngambik jambu tu... errr... ingat yak.. ambik.. bukan cughi to. Pak Megat betui-betui gaghang kome. Kama peghonoh makan penampor die ta. Seghik keme dibuatnye. Jadi, kali ni kene mintok ijin betui-betui... Intan cadangkan bio aku yang mintok sebab kununnye nama aku suci lagi mase tu. Pujuk-pujuk di deme, lah-lah setuju la aku... Tapi keme idok la beghani jijok ke laman die. Laung daghi jauh je... sebab, ape-ape hei, senang le keme nyelamatkan dighi. Bulih laghi lelaju... Pak Megat bukannye laghat ngejo keme pun... Aku pun mole melaung...

" Pak Megattt... Ooo Pak Megat... Keme nok jambu ", melenggok-lenggok soghe aku. Idok bejawab.

" Pak Megattttt... Oooo Pak Megat wooo.. Keme nok jambuuuu ni...", makin lantang soghe aku. 

Cube lagi. " Pakk.... errr.. ", aku terkejut... Idok jadi nyambung ghayuan aku tu..

" Ape Mad... ? Nok kayu..???.. ". " Moh sini aboh bagi kayu !.."

Ya Rabbi... Ape pasei ade aboh aku ni...? Aku nampok kat tangannye die megang kayu api. Mampuih ! Idok bulih tunggu ni... Hajab aku mun lantoknye kaghang dihempoknye aku ngan kayu tu. Aku toleh belakang.. deme udoh ngelebang laghi tinggeikan aku..! Celake betui deme... Aku pusien badan.. teghuih pecut 100 miter ! Due tige kali juge la aku terjeghombab jatuh. Daghi jauh aku dengor aboh jeghit-jeghit manggei aku... Dalam usehe nyelamatkan dighi tu, baghu aku teghingat... aboh memang nok ke ghumoh Pak Megat pun petang tu... Mok pesan bayor duit kutu. Mase tu aku udoh bulih bayangkan... balik nanti, kalo idok dibedei(rotan) pun, sekughang-kughangnye telinge aku musti kene taghik di aboh aku... waaaa....waaaa....waaa...!!!!!! Mok tolonggggg ....!!!

14 ulasan:

MOH KEMBARA berkata...

Salam Yob Mad, asyik lapor jer bebudok baye-baye tu...budok skrng makan krepek kropok beli, budok dulu makan buah-buahan, lagi berkhasiat!

Kakcik Seroja berkata...

Nakei beno kamu ni Mad.. doh namenye anok jantan yak? Pok Megat tu, Megat Dahlan ke Megat mane? :)

shahrilhakime berkata...

Chor....
kekekeek....ajenye biot mike mase kecik ye??? musti biase kene besit ni...... tapi pengalaman macam ni le yang mengajo kite erti hidop chor.....

Tanpa Nama berkata...

hebat sungguh kenakalan anda..haha!
tp bila di ingat2 balik zaman kecik2 dulu..rindu sgt2..tks!

eMMe berkata...

hahaha..tgk muke dulu ngan skrg tiada bezanye, muke nakei, nakei baik la skrg ni kan, ahaks~

fiqas berkata...

hahahahha...mad, dapat tak kayunya tu??

a.samad jaafar berkata...

kak halima yg disanjung> betui tu..sebab itu la bebudok dulu sgt lasak dan kuat..

a.samad jaafar berkata...

kakakku kakcik> megat yang ni Pak Megat Berahim.. Megat dahalan tu, suku sakat belah aboh teman ta..

a.samad jaafar berkata...

sahabatku D_08> segale kesusahan dulu menjadikan kite kuat dan beghani yak..err..ghasenye la hihihi

a.samad jaafar berkata...

Sahabatku MDT > bulih kate nakei yaamat le juge hihihi.. malangnye, sume kwn saya tu kini bawok haluan memasing..

a.samad jaafar berkata...

sahabatku eMMe yg mesra > sekaghang ni pun nakei juge.. oghang tue yg idok matang2 lagi nih huhuhuh..

a.samad jaafar berkata...

Fiqas > tak dapat kayunye.. yg bestnye, aboh balik bawok jambu seplastik hihihi..

SINGALAUTMETRO berkata...

kadang-kadang bila berdepan apa bagai hidup hari ini, rindu pulak kita nak balik ke zaman bebudak ye...hahaha...birat kat kaki kena kayu api, ada lagi sampai hari ini...hihi

kelisa_samudera berkata...

dan hatiku menjadi sebu sebaik membaca kenangan ini. entah mengapa cerita kanak2 kita semuanya indah2 saja jika dikenang kembali.